Het gesprek met Adnan

Adnan is in Libië geboren. Hij is van Palestijnse afkomst. Daar is hij het land uitgezet omdat hij niet de juiste papieren zou hebben. Door de goede studie van zijn vader is hij terecht gekomen in Egypte.Het duurde niet lang, want al snel ging hij naar Saudi-Arabie. Daar was het precies hetzelfde verhaal, wat hij nodig had was een weigering op schrift. Vanuit Saudi-Arabie is hij naar de Kazachstrook gegaan en daar uiteindelijk naar Kazachstan. Daar is hij het contact met zijn ouders verloren. Dat is nog steeds een groot vraagteken voor hem, of ze überhaupt nog leven…..Wat hem nog meer zorgen maakt zijn zijn vrouw en 2 kinderen van 6 en 8 jaar. Ze zitten geloof ik nog in Kazachstan en Adnan probeert gewoon zo snel mogelijk weer terug te gaan. Adnan is altijd tandarts geweest. Hij had een goede praktijk. Er wordt veel geld uitgegeven aan status in Kazachstan. Hier in Nederland is dat een hele andere wereld voor hem. Mensen leven hier op zichzelf, meer egocentrisch. Hij is nu 1 jaar hier en heeft er echt genoeg van. Hij heeft een advocaat om hem te helpen, om een buitenschuldvergunning te krijgen. Dat is als je buiten je schuld om cast zit in een ander land, bv omdat je eigen land je niet meer terug laat komen. Bij de laatste rechtszitting was de uitspraak negatief omdat hij niet genoeg gezocht heeft naar landen waar hij nog meer asiel aan kan vragen!
Met behulp van Pakistaanse vertegenwoordigers kreeg hij na aandringen wel een weigering op schrift. Het is knokken om asiel in Kazachstan te krijgen. Adnan heeft het gevoel hier niks te kunnen beginnen, in Europa. Ook mist hij zijn gezin erg. Het schiet voor hem niet op om zijn gezin hierheen te halen. Hij wil niet in deze wereld blijven leven(waar ik het eerder over had in dit verhaal). Hij moet en zal die kant op gaan! Door zijn hoge intelligentie en zijn goede achtergrond maakt hij meer kans dan de gemiddelde asielzoeker hier. Hij heeft bv een groot verlangen om naar Egypte te gaan. Daar hebben ze doktoren nodig en kan hij zo aan het werk. Hij heeft een reisdocument vanuit Egypte. Hij blijft het in ieder geval proberen, net zolang totdat het lukt!
Een paar dagen later heb ik weer een gesprek gehad met hem en gingen we wat dieper in op het leven zelf. Dat vond ik zelf wel interessant, vooral omdat ik wel was geïnteresseerd in hoe zijn kijk op het leven is veranderd. Ik ben nu zelf ook met die vragen bezig. Ik beschrijf hieronder vooral zijn visie op het verhaal.
Adnan heeft het idee dat God zijn ogen geopend heeft. Alles is gebaseerd op liefde. Hij had een goed leven daar, een iets te goed leven: een studie, werk als tandarts, een eigen praktijk, een vrouw, kinderen, geld. Hij was niet meer met het leven zelf bezig. Hij ging op in al zijn bezittingen.Je denkt dat je goed bezig bent, maar je doet eigenlijk het tegenovergestelde.Dat kan zijn door een slechte (leef)omgeving of bv slechte vrienden. Hij had iemand nodig die hem vertrouwd en wakker schud: God. Je kunt denken dat je gelooft en dat je een goed mens bent, maar tegelijkertijd kun je werkelijk slecht zijn. Andersom natuurlijk ook. Waar Adnan het meest mee zit is dat hij het leukste deel van de opvoeding van zijn kinderen mist. ‘Als ze straks volwassen zijn, hebben ze mij niet meer nodig, en ik kan ze dan niet meer vormen.’ Geloof is het allerbelangrijkst. Er komt ooit een tijd dat niemand je meer nodig heeft, doe altijd dingen voor anderen, want het komt uiteindelijk weer terug bij jezelf. Indirect. Als iedereen dat zou doen, zou de wereld er een stuk beter op worden. Ik heb grote vragen. Ik denk elke dag na over het leven en ik ben bezig met mijn geloof. Ik lees elke dag de Koran en ik bid elke dag, hier put ik mijn energie uit.

Foto's asielzoekerscentrum Oisterwijk

Het asielzoekerscentrum Oisterwijk

Op woensdag 31 mei ben ik ook bij het asielzoekerscentrum in Oisterwijk geweest.
Ik kwam daar aan en ik werd opgehaald bij de receptie door Rob Voerman. Hij heeft me de hele dag begeleid tijdens mijn bezoek. Voorheen was ik nog nooit in een asielzoekerscentrum geweest. Er wonen onwijs veel mensen in zo'n centrum..... Het heeft iets weg van een vakantiepark, bv centreparcs, maar tegelijkertijd heeft het ook iets weg van een gevangenis. Ik denk dat het ook een prima beschrijving is van hoe die mensen er zelf tegen aan kijken. Ergens ben je heel vrij en aan de andere kant ook helemaal niet juist.
In elk huis wonen meerdere mensen, je hebt geluk als je bij je eigen familie woont, maar als je die daar dus niet hebt wordt je bij een vreemde geplaatst.
Het is de bedoeling dat mensen nu hooguit 6 maanden verblijven, dat is nog niet zo lang geleden veranderd. Daarom zitten daar ook mensen die er al minstens 6 jaar wonen, van de oude garde.
Ik kon helaas niet veel fotograferen, maar alle kleine beetjes helpen!! Er was een gezin waarvan ik van tevoren wist dat ik daar foto's kon maken. Daar heb ik ook even mee zitten praten. Verder heb ik met Rob over het terrein gelopen en hopen dat we iemand tegen kwamen die wel op de foto wou! Zo heb ik iemand thuis gefotografeerd en iemand die bij het centrum zelf ook werkzaam is in de technische dienst.
Ik heb gesproken met Susanna Manoetsjarova. Ze heeft 2 kinderen: Suren van 8 en Henry van 13 jaar. Met Henry was ik erg blij, hij vertaalde alles aan zijn moeder wat ik wou weten en andersom! 4 jaar geleden is haar man en dus ook hun vader overleden, door een ongeluk op het werk, hier in Nederland. Ze wonen al 6 jaar in Nederland en zijn hier ook niet gelukkig. In het gesprek kwam al heel snel naar boven dat ze ook het meeste zitten met het feit dat ook hun maar eeuwig moeten wachten, wachten en wachten.
Ze komen uit Armenië en er is geen manier om terug te gaan. Als er vrede zou zijn, willen ze niks liever dan terug maar dat is veel te riskant.
De burgers van Armenië kregen dreigende brieven thuis gestuurd. Zelf heeft ze zelfs video-opnames van wat er in die tijd allemaal gebeurde: ‘Jullie moeten het land weggeven, dan zul je pas leven. De aarde zal onder jullie voeten verbranden.’ De burgers van Armenië waren machteloos. De Armeniërs waren met minder dan de mensen uit Azerbeidzjan. En Azerbeidzjan werkte samen met Turkije, dan kun je het zeker vergeten. Hun zijn gewoon met een meerderheid.
Wat ze het ergste hier aan Nederland vind, is dat ze de taal totaal niet kent.
Wat ze natuurlijk graag wil inleveren voor het plezierige feit dat ze hier niet in de gevechten en moorden leven, het is hier veilig voor haar kinderen.
Ze zijn Christelijk en daar hebben ze veel aan. Ze lezen niet elke dag de bijbel maar ze bidden wel elke dag…

Foto's vluchtbed breda

Foto's vluchtbed breda

Vluchtbed Breda

Vluchtbed Breda is een stichting, opgezet en gerunt door vrijwilligers die asielzoekers helpen in hun procedure voor noodopvang. Dat zijn in totaal 3 huizen waar maximaal 10 mensen wonen. Op het moment zit daar een vrouw uit Joegoslavie: Zuhra, met 2 kinderen
: Semsida en Melina. In een ander huis zitten 3 mannen uit kazachstan, joegoslavie en kameroen: Adnan, Samuel en Ismet. In het laatste huis zit een afgaanse vrouw, Parwani, met zoon Mosawar van 2 jaar en een chinees meisje, ex ama.
Ik ben hier 2 dagen geweest om in eerste instantie met die mensen te praten en ze te fotograferen. Samuel en het chinese meisje heb ik allebei niet ontmoet, de rest wel.
Het meest interessante gesprek wat ik heb gehad was met Adnan. Ik was helemaal onder de indruk 3 dagen lang nadat ik met hem gesproken had. We hebben het over van alles gehad. Ik zal daarvan een apart stukje op mijn blog zetten.....
Ik heb zoveel mogelijk geprobeerd om foto's te maken die in mijn reeks passen, maar dit was erg lastig vooral met de kleine Mosawar. Helaas heb ik ook geen beelden van Semsida en Melinda, op het laatste moment was Zuhra er niet mee eens dat ik haar kinderen had gefotografeerd. Verder heb ik ook foto's gemaakt van hun leefomgeving en dingen die ik typisch of mooi vond in huis.