Het asielzoekerscentrum Oisterwijk

Op woensdag 31 mei ben ik ook bij het asielzoekerscentrum in Oisterwijk geweest.
Ik kwam daar aan en ik werd opgehaald bij de receptie door Rob Voerman. Hij heeft me de hele dag begeleid tijdens mijn bezoek. Voorheen was ik nog nooit in een asielzoekerscentrum geweest. Er wonen onwijs veel mensen in zo'n centrum..... Het heeft iets weg van een vakantiepark, bv centreparcs, maar tegelijkertijd heeft het ook iets weg van een gevangenis. Ik denk dat het ook een prima beschrijving is van hoe die mensen er zelf tegen aan kijken. Ergens ben je heel vrij en aan de andere kant ook helemaal niet juist.
In elk huis wonen meerdere mensen, je hebt geluk als je bij je eigen familie woont, maar als je die daar dus niet hebt wordt je bij een vreemde geplaatst.
Het is de bedoeling dat mensen nu hooguit 6 maanden verblijven, dat is nog niet zo lang geleden veranderd. Daarom zitten daar ook mensen die er al minstens 6 jaar wonen, van de oude garde.
Ik kon helaas niet veel fotograferen, maar alle kleine beetjes helpen!! Er was een gezin waarvan ik van tevoren wist dat ik daar foto's kon maken. Daar heb ik ook even mee zitten praten. Verder heb ik met Rob over het terrein gelopen en hopen dat we iemand tegen kwamen die wel op de foto wou! Zo heb ik iemand thuis gefotografeerd en iemand die bij het centrum zelf ook werkzaam is in de technische dienst.
Ik heb gesproken met Susanna Manoetsjarova. Ze heeft 2 kinderen: Suren van 8 en Henry van 13 jaar. Met Henry was ik erg blij, hij vertaalde alles aan zijn moeder wat ik wou weten en andersom! 4 jaar geleden is haar man en dus ook hun vader overleden, door een ongeluk op het werk, hier in Nederland. Ze wonen al 6 jaar in Nederland en zijn hier ook niet gelukkig. In het gesprek kwam al heel snel naar boven dat ze ook het meeste zitten met het feit dat ook hun maar eeuwig moeten wachten, wachten en wachten.
Ze komen uit Armenië en er is geen manier om terug te gaan. Als er vrede zou zijn, willen ze niks liever dan terug maar dat is veel te riskant.
De burgers van Armenië kregen dreigende brieven thuis gestuurd. Zelf heeft ze zelfs video-opnames van wat er in die tijd allemaal gebeurde: ‘Jullie moeten het land weggeven, dan zul je pas leven. De aarde zal onder jullie voeten verbranden.’ De burgers van Armenië waren machteloos. De Armeniërs waren met minder dan de mensen uit Azerbeidzjan. En Azerbeidzjan werkte samen met Turkije, dan kun je het zeker vergeten. Hun zijn gewoon met een meerderheid.
Wat ze het ergste hier aan Nederland vind, is dat ze de taal totaal niet kent.
Wat ze natuurlijk graag wil inleveren voor het plezierige feit dat ze hier niet in de gevechten en moorden leven, het is hier veilig voor haar kinderen.
Ze zijn Christelijk en daar hebben ze veel aan. Ze lezen niet elke dag de bijbel maar ze bidden wel elke dag…