Het gesprek met Adnan

Adnan is in Libië geboren. Hij is van Palestijnse afkomst. Daar is hij het land uitgezet omdat hij niet de juiste papieren zou hebben. Door de goede studie van zijn vader is hij terecht gekomen in Egypte.Het duurde niet lang, want al snel ging hij naar Saudi-Arabie. Daar was het precies hetzelfde verhaal, wat hij nodig had was een weigering op schrift. Vanuit Saudi-Arabie is hij naar de Kazachstrook gegaan en daar uiteindelijk naar Kazachstan. Daar is hij het contact met zijn ouders verloren. Dat is nog steeds een groot vraagteken voor hem, of ze überhaupt nog leven…..Wat hem nog meer zorgen maakt zijn zijn vrouw en 2 kinderen van 6 en 8 jaar. Ze zitten geloof ik nog in Kazachstan en Adnan probeert gewoon zo snel mogelijk weer terug te gaan. Adnan is altijd tandarts geweest. Hij had een goede praktijk. Er wordt veel geld uitgegeven aan status in Kazachstan. Hier in Nederland is dat een hele andere wereld voor hem. Mensen leven hier op zichzelf, meer egocentrisch. Hij is nu 1 jaar hier en heeft er echt genoeg van. Hij heeft een advocaat om hem te helpen, om een buitenschuldvergunning te krijgen. Dat is als je buiten je schuld om cast zit in een ander land, bv omdat je eigen land je niet meer terug laat komen. Bij de laatste rechtszitting was de uitspraak negatief omdat hij niet genoeg gezocht heeft naar landen waar hij nog meer asiel aan kan vragen!
Met behulp van Pakistaanse vertegenwoordigers kreeg hij na aandringen wel een weigering op schrift. Het is knokken om asiel in Kazachstan te krijgen. Adnan heeft het gevoel hier niks te kunnen beginnen, in Europa. Ook mist hij zijn gezin erg. Het schiet voor hem niet op om zijn gezin hierheen te halen. Hij wil niet in deze wereld blijven leven(waar ik het eerder over had in dit verhaal). Hij moet en zal die kant op gaan! Door zijn hoge intelligentie en zijn goede achtergrond maakt hij meer kans dan de gemiddelde asielzoeker hier. Hij heeft bv een groot verlangen om naar Egypte te gaan. Daar hebben ze doktoren nodig en kan hij zo aan het werk. Hij heeft een reisdocument vanuit Egypte. Hij blijft het in ieder geval proberen, net zolang totdat het lukt!
Een paar dagen later heb ik weer een gesprek gehad met hem en gingen we wat dieper in op het leven zelf. Dat vond ik zelf wel interessant, vooral omdat ik wel was geïnteresseerd in hoe zijn kijk op het leven is veranderd. Ik ben nu zelf ook met die vragen bezig. Ik beschrijf hieronder vooral zijn visie op het verhaal.
Adnan heeft het idee dat God zijn ogen geopend heeft. Alles is gebaseerd op liefde. Hij had een goed leven daar, een iets te goed leven: een studie, werk als tandarts, een eigen praktijk, een vrouw, kinderen, geld. Hij was niet meer met het leven zelf bezig. Hij ging op in al zijn bezittingen.Je denkt dat je goed bezig bent, maar je doet eigenlijk het tegenovergestelde.Dat kan zijn door een slechte (leef)omgeving of bv slechte vrienden. Hij had iemand nodig die hem vertrouwd en wakker schud: God. Je kunt denken dat je gelooft en dat je een goed mens bent, maar tegelijkertijd kun je werkelijk slecht zijn. Andersom natuurlijk ook. Waar Adnan het meest mee zit is dat hij het leukste deel van de opvoeding van zijn kinderen mist. ‘Als ze straks volwassen zijn, hebben ze mij niet meer nodig, en ik kan ze dan niet meer vormen.’ Geloof is het allerbelangrijkst. Er komt ooit een tijd dat niemand je meer nodig heeft, doe altijd dingen voor anderen, want het komt uiteindelijk weer terug bij jezelf. Indirect. Als iedereen dat zou doen, zou de wereld er een stuk beter op worden. Ik heb grote vragen. Ik denk elke dag na over het leven en ik ben bezig met mijn geloof. Ik lees elke dag de Koran en ik bid elke dag, hier put ik mijn energie uit.